garip bir duygusalligi var boyle yerin.
klise duygulari ortaya cikaran ilkel bir yer.
ama gitmek hep neden bu kadar onemli? gitmek hep huzunlu,
arkadan sallanan eller kadar siradan ama kendi icinde o kadar essiz vedalar butunu. otobus gozden kayboldugunda kendi hayatina donecegin bir tunel sanki.
otobus beklerken icilen cayin tadi bile bi degisik sanki. insanlarin bakislari degisik. birazdan goz yasini cemberinin kosesine silecek olan teyzenin durusu bile degisik. - ve sildi.
oturup izlemek, hic gitmicekmissin gibi, hic bekleyen olmamissin gibi. bekledigin hep gelmis gibi.
insani hayatta tutan bu alisilmis gotuntuler, ayni seride soktugumuz duygular iste.
