eşimin annesi normalde çok konuşmayan, çok duygularını anlatamayan, hatta soğuk tabir edebileceğimiz bir kadın. uzun boylu, güçlü, osmanlı kadını denen türden. ama işte insanların neler hissettiğini, ne acılara dayandığını dışardan göremiyoruz. hepimizin yaptığı gibi o da maskesiyle dolaşanlardan sadece biri.
geçen kış ailece ayhan'ın mezarına gittik. her yerde kar vardı. tüm mezarların üstünü kar örtmüştü. anne önce sakince dua etti. o sükunetinin ardından ,hepimizi korkutan ve üzen bir çığlıkla, karları ağıt yakarak öyle bir savurdu ve temizledi ki oğlunun mezarından, resmen onun acısını içimde hissettim.
- üşüyo musun oğlum?
- sana nasıl kıydılar oğlum...
böyle onlarca cümle, bu konuyu hiç konuşmayan, normalde hiç ağlamayan o annenin ağzından döküldü. evlat acısının dayanılmazlığını, o an gerçekten tüm kalbimle hissettim.
özdemir asaf ne güzel demiş.
'' ne cenneti merak ediyorum, ne cehennemi; çünkü ben annemi ağlarken de gördüm, gülerken de...''
