Otobüsten son derece agresif, karamsar, yüzündeki sıkıntılı ifadeyle indi. O durağa doğru gelirken, ben durağın içerisindeki reklam panosuna yaslanmış onu kesiyordum göz ucuyla. Etrafa boş bakışlar atarak, püff ledi durağa geldiğinde, gözlerindeki soruları fark edebiliyordum, sessizliğini ne zaman bozacak diye düşünürken;
- abi, kiptaş konutları nerde kalıyor burda?
+ burdan biraz uzak, yukarıda kalıyor bayağı..
- ordan geçtiğini söylediler geçmiyormuş!
+ nerden geliyorsun sen canım kardeşim?
- ikitelli'den
+ e iyi gelmişsin, ordan kiptaşa direk otobüs yok zaten. Burdan minibüse bin önünde indirir.
- anladım... Yürüyerek gidilir mi oraya?
+ yol paran yok dimi ?
- (biraz mahçup) nerden anladın..?
An itibarı ile cadde'den karşıya durağa doğru ilerleyen aile durağa varmıştı.. Üç çocuk iki erişkin kız anne ve babadan oluşan koloni durağa gelince reklam panosunun arkasına geçtim,
Elimi cebime attım ve içimden "şanlı piç" diyerek 10 tl çıkardım. Şanslıydı çünkü cidden cebimde bozuk yoktu hiç, dönüş parasınıda çıkarmıştı yani.. Döndüm tekrar, yanaşıp polarının cebine iliştirdim parayı arkasından, kısa bi bakış attı, gülümsedim.. Sonra hiç bakmadım bir daha.
Otobüsüm geldi ve hemen bindim otobüse..
Şimdi aklımda tek bi cümle var o genç bakımsız kardeşimden, gözleri yerde mahçup bi şekilde sorduğu soru;
- nerden anladın ?
ben sana ''Ben yıllarca beden eğitimi dersinden nefret ettim'' deseydim, beni anlamayacaktın canım kardeşim..
O yüzden boş ver..
