müzik kodlaması olarak nitelendirdiğim ve bir şekilde tıp literatürüne, psikoloji literatürüne girmesi gerekliliğini düşündüğüm olaydır.
şöyle ki.
ben albümlere yolları, anıları, yerleri kodlayabiliyorum istemeden.
mesela, kızkalesinde akşam 11'de dolunay ve kaleye karşı efes ekstra içerken, portishead in kendi adını verdiği efsane albümünü dinliyordum. o albüm beni hep soğuk kumların üzerine tek başıma bırakır.
yine eski bir kız arkadaşımın yanına, erzincana giderken amorphis in towards and against şarkısını çokca dinlerdim, bu yüzden ondan ayrıldıktan sonra aylarca silent waters albümünü dinlemiştim, ve aklıma hep o göt kadar erzincan sokakları, o daracık oda geliyordu.
sonracıma izmir'de tek başıma ilk kez kordonboyu yaparken, arkadaşımın laptopunda öylece dururken ilgimi çeken ve ardına mp3'üme atarak şans verdiğim mabel matiz in ilk albümünü dinlemiştim. ne zaman o hüzünbaz albümü açsam, aklıma güzel izmir gelir.
son sevgilimden ayrıldığım gün tek başıma mersin'e giderken de yine lana del rey in born to die adlı efsane albümünü dinledim ve yine o albümü ne zaman dinlesem beni alır, bol yıldızlı soğuk bir geceye i am alone in the night dizeleriyle bırakır.
hep sevgili hikayesi var sanmayın; 2010 yılında da hatay'daki üniversiteye yetenek sınavına giderken o yıl çıkan ve beni sarsan the never ending way of orwarrior adlı albümü, sırf arap diyarına gidiyorum diye dinledim ve yine ne zaman o albüm çalsa, benim kalkıp hatay'a gidesim gelir.
daha böyle çooook vardır efenim. müzikal bağımlılık adamı mahveder.
