o zamanlar apartman dairesinde yaşıyorduk, apartmanın bahçesinde duvar vardı oraya oturmuştum. Hemen karşıda kapıcı dairesinin penceresi vardı. Kapıcının çocukları arkadaşım sayılırdı beraber misket falan oynardık. Sanırım ateri oynuyorlardı, Bende izliyordum. Ne olduğunu cidden hatırlayamıyorum ama cama taş atmam konusunda iddaalaşmıştır. hani küçükken "yiyorsa yapsana" gibi cümleler vardır ya, aynen o tür bir şeyden ötürü müydü yoksa başka bir şey mi hatırlayamıyorum. Sadece elime bahçede geçen ilk taşı alıp cama fırlatıp, koskocaman camın ortasında delik açtığımı hatırlıyorum.
Tabi kapıcının çocuğu hemen annesine koştu. Bende korka korka saklanacak bir yer arıyorum, tabii bulamadım. Annesi çok çirkindi cidden. Ondan hep korkardım. Apartmanı hep sabahları temizlerdi, bende sabahları okula giderken hep görürdüm. Bana niye öyle bir şey yaptığımı sordu. Neden yaptığımı bende bilmiyordum. "canım sıkıldı" deyip geçiştirmiştim. Sonra kadın gitti bende eve döndüm.
içimde hala bir korku biraz da utanç vardı. iyiki yaz mevsimiydi; yoksa ankara'nın ayazında hem de hava alan bir camla nasıl ısınacaklardıki? Babama söylemelimiydim bilmiyordum, sonuçta söylemedim.
Sonradan öğrendim, kapıcı kadın anneme olayın olduğu akşam "çocuğunuz camımızı kırdı" diyerekten şikayette bulunmuş. Tabi ben erkenden uyuduğum için hiçbir şeyin farkında değildim. annem ve babam şüphesiz olayı benden duymak istiyorlardı ama uzun bir süre anlatmamakta direttim. Babam bu duruma iyice içerlenmişti. annem kapıcılardan özür dilememi istedi bende dilemedim. Bu da böyle bir anıydı.
