Günlerden bir gün karşıma çıktı, beni büyüledi. öyle bir görüşte aşk olmasa da. Aslında yıllardır aynı iş yerinde çalışmış, kafamı kaldırıp bakmamıştım bir başka cinse bakılması gereken gözlerle. hiç sevdalı olmadık. Hiç oturup duygusal bir şey paylaşmadık, bakışmadık. Bir gün "Hadi gel" dedi. Gittim. Dokunmadı.Sadece gözlerime baktı. Benden kaçmak için yaşadığı çırpınışları, Kendini anlattı. Aslında konuşmaktan çok, sustuk. Yüzlerimi avuçlarının arasına alıp uzun uzun baktı. "Sen hiç bir şey hissetmedin mi?" derken on yıldır sevgiliydik de terk etmiş gibi çöktü. Hüzünlendi. Ağladı.
Ve öyle bir an geldi ki hayat ters düz oldu bize. Sanki iki aşığın çırpınışlarını yaşadık, hiç sevgili olmamamıza rağmen. Yıllardır dokunduğumuz bir ten gibi geldik birbirimize, birbirimize hiç dokunmamamıza rağmen. Sanki yıllardır ben ona sevdalı, o bana vurgundu da; haberi yoktu kalplerimizin bundan. Birbirimize "kardeşiz" derken, yabancı birer "sevgili" olduk.
Sevişmekten gelir sevgili olmak: ama biz hiç sevişmedik. Uzaktan baktığımız masum birer sevgili.
Birbirimizin platonik aşkı değildik. Aşkı hiç değildik. Çünkü ne sevgili olmaya hakkımız vardı ne de bir aşk yaşayacak kadar sevgiliydik. Birbirimize bir bakış kadar yakın; ama birbirimizin olamayacak kadar başkalarındık. Birbirimize yabancı iki sevgili, sevgili olamayacak kadar yabancı.
