bir vakit makyaj malzemelerine ve topuklu ayakkabılarına göz koyulan, ergenlik buhranları sırasında en çok kalbi kırılan, o dönem beğenilmeyen, biraz büyüdükçe daha da benzer olunduğu fark edilen varlık..
istemezdim eskiden ona benzemek..
şimdi anlıyorum ki, bu elimde değil.. bu değişim, benzerlik ve adı-her-ne-ise doğal bir süreç..
ece temelkuran'ın dediği gibi: annemiz yamalar dikiyordu bir zamanlar.. sonra bir bakmışız onun yanında biz de yamalar dikiyoruz.. ellerimiz benzemiş..
çok basit düşünen ve kolayca kandırılan bir anne benimkisi.. öyle cin annelerden değil asla.. ve halka mal edilmiş bir "iyilik meleği".. diyorum bu kadar iyi olma, onca kötü varken..
dinlemiyor..
belki birgün ben de anne olursam, anlarım onu..
neden iyilik yaptığını..
neden her nefes alışverişime minnettar olduğunu..
belki birgün benden bir parça, karşıma geçip bana bağırdığında anlarım onu nasıl kırdığımı..
belki..
belki ben de hayatımın ilk aşkı olan adamla evlenseydim anlardım onun neden evlilik hastalığına kapıldığını..
belki..
bana diyor ki; ilk aşkınla evlenirsin umarım..
anne.. öldürdüm ben onu.. ilk aşk filan yok..
öldü o artık..
~
en kötüsü ne biliyor musunuz? ellerimiz benziyor birbirine git gide.. adamlarımız benzemez umarım.. sonumuz..
