benim lan bu, valla ne becerememek gibi bir derdim var ne de özgüven eksikliği dur anlatayım.
şimdi düşün güzel kardeşim afedersin bütün hafta eşek gibi çalışmışsın haftasonu pijamalarını çekip asosyalliğin dibine vurup akşama kadar uyucam evde diye plan yapıyorsun, o gün geliyor ama sabahın sekizinde;
-askım kahvaltıya geliyorum,
- aşkım mervelerle bulusucaz hadi gel
- aşkım yagmur yagıyor sahıle ınıp götümüz donsun mu?
gecenin bir yarısı uyandırır rüya gördüm "seni ayılar parçalıyordu der", "tamam bitanem geçti" dersin, alısverise gidersin tam 9868899 tane magaza dolasır," askım bınımmm istanbul da magaza var mı daha hanımıss " dersin, yaptıgı o yedıkten bellı bır sure sonra ınsanın mekanızmasını yok edıp bılıncsız hale getıren yemeklerı yıyıp "cogzel olmus bebegım" dersın, ama, ama "uykum var benım azıcık uyucam" dersen auvvvv "sen bana deger vermıyorsun" der.
şimdi gencler, genc kalmak ısteyenler, arkadaslarım abılerım, biri bana cıkıp desın kı, sevgılım bana hıc bır zaman nedenını yıllar gecse de anlayamacagım bır trıp atmadı, diyemezsiniz olum ehe. devam edelim,
arkadaslarla erkek erkege takılmak ıstedın dıyelım, ovvv.
evet bir çoğumuzun başına geldi bu biliyorum. ne oldu peki ? gereksiz yere sinir harbi yaşadın değil mi?
daha da güzeli kız arkadaşınız kıskancsa,
bir mekanda yemek yiyorsanız, garson kız yanınızdan gecerken yemekten zıyade tekme yersiniz masanın altından.
ben tek başına sinemaya gidiyorum olum, bilimkurgu filmimi var ohh gir izle ne o oyle sacma sapan aşk filmleri.
eksikliğini hissetmiyorum hiç dersem de yalan olur simdi ama bir insanı yeni baştan tanımak, aradaki uyumu kalbinde ölçmek, onu sevebilmek, yemin ederim yazarken sıkıntı bastı çok zor geliyor ki, üşengeçlikten daha öte bir durum bu.
insan belli bir zaman sonra ne saçma sapan yeni bir çevre, ne de yeni birine kendini tanıtma durumlarını kaşdıramaz hale geliyor, sıkılıyor üşeniyor. yalnız değilim biliyorum.
