Yaşamdan zevk alma çabaları içindeyken, zaman kavuruyordu duygularını. En son kendini nereye gömmüştü ? kendi bile hatırlamıyordu. Onun gözüpekliği arkasında bıraktığı yegane kırıntısıydı. Sayısız yaptığı unutulmuş iyilikleri aralıyordu göz kapaklarını. Siyah perdeden ibaret görmüyordu gezegeni. Sessizlik.. Bir noktada bulunurken duyacağı en son şeydi. Her şey geçip gitmişti önünden. Daha 'dur!' demeye fırsat kalmamışken olduğu durumda olduğunu anladı. Garip geliyordu. Oysa her şey göründüğünden öte değildi. Bir silahın ateşlemesi kadar entresan, bir yüreğin hedeflenmesi kadar alaycıydı hayat. Umutlar! Kapının eşiğinde ona sırıtan rahibeler gibiydi. Hayata gözlerini yumarken bir atsız koyboyun hikayesiydi bu. Kimsesizliğe can verirken...
