sabahlar akşamı kovalarken, yağmurlu sabaha uyandım. bayramdı ama bu ne biçim bir bayramdı. havanın kasveti, ruh halimle anlaşmış gibi üstüme üstüme geliyor.
neden bu kadar zor ki? açık açık her şeyi konuşurken, bunu dememeliyim, bunu yapmamalıyım diye düşünerek hareket etmek neden bu kadar zor!
kalbim ritmik atmayı bıraktı. derler ya kuş çırpınıyor gibi. kaçıp gitmek istiyorum buralardan diyen bir kuş.
öyle günler oluyor ki mide bulantıları yaşıyorum gün içerisinde. saçlarım dökülüyor mesela, dediler ki mevsim değişimi, ama bence kel olacağım. başım da tutuyor ara ara, lanet olası migren!
normal mi bilmiyorum; bilen biri açıklasın. bir çocuğun ipini kaçırdığı uçan balon gibi, rüzgar nereye götürürse oraya sürüklenir gibiyim. biri uçakla peşimden gelse, yakalasa...
böyle aptal düşünceler arasında iş var tabi.
saçma sapan, deli hallerim...
iş yaptıklarına mantıklı ve ayakları yere basan görün
annene ben iyiyim, çok iyiyim, valla bak iyiyim de
sonra geç aynanın karşısında kendini tokatla...
kardeşini bunalt gece yarısı telefonları ile; bu arada biliyorum telefonu kenara bırakıyorsun ben bir şeyler anlatırken artık.**
neyse işte...
Bak Damien Rice ne demiş:
Ben neyim sevgilim?
Kulağındaki bir fısıltı mı?
Bir parça kekin mi?
Ben neyim sevgilim?
Korktuğun biri mi?
Ya da en büyük hatan?
Şerefe sevgilim!
not1: bir süre sonra bu da geçer.
not2: özlemek ağırlık yapıyor bu havalarda.
