yazıma pampu diye başladım çünkü senden başka bu şekilde hitap ettiğim kimse yok. okulun bitti biteli zirveden zirveye görüşür olduk. eskiden olsa bir sıkıntımda basar yanına gelir, derdimi sana dökerdim pampu bilirsin. gülerdik, eğlenirdik, belki başkalarına anlatamadıklarımı sana anlatırdım. yeri geldi önünde gözyaşlarımı döktüm ki herkesin önünde yapmam. yapmacıklığı da sevmem, eğer önünde duygularımı zaptedememişsem gerçekten de içimden geldiği içindir. beni biraz olsa bilir ve tanırsın.
yine böyleyim işte. belki senin gibi gülüşümün, mutluluğumun hesabını vermiyorum ama keşke onların hesabını verseydim. yoruldum, üzgünüm, mutlu değilim. geceleri uyku da uyuyabiliyorum ama nasıl uyuyorum bir de bana sor. hayatımdan nefret eder oldum. duvarlar üzerime geliyor. evime girmek istemiyorum. sorunlarım ailemle ilgili değil ama sıkıldım artık. 16 senedir aynı ev, aynı oda, aynı duvarlar, aynı televizyon. bir tek ben değiştim ama değişen şey görüntüm yoksa yine aynıyım be pampu. her şey dediğin gibi sığ ve basık. çalışıyorum ama nasıl çalışıyorum bir bilsen. görenler "ne güzel işin var rahatsın" diyor ama bilmiyorlar ki beynimde fırtınalar kopuyor. çalıştığın yerde, senden daha vasıfsızların olduğunu bilmek ve işgal ettikleri yerler yüzünden yükselemeyeceğini bilmek nasıl bir şey bilir misin pampu? asgari ücretle geçinmek, bütün arkadaşların teker teker hayatlarını kurarken pencere arkasından onları seyretmek, kendine ait bir evin hayalini kuramamak nedir bilir misin? belki de bilirsin ya da en azından beni anlarsın.
gitmek istiyorum kanku, bu şehirden gitmek istiyorum. bambaşka bir hayata başlamak, kendi ayaklarım üzerinde durmak, yeri geldiğinde aç, cebimde para olmadan ama mutlu gezmek istiyorum. beni tutan şeyleri biliyorsun. artık beni tutan şeyler de bundan sonra tutamayacak gibi görünüyor. sanki tükeniyorum, bilemedim...
