ural-altay kültüründe, kayın 'yaşam ağacı' olarak kabul edilir ve bu ağaç üzerinde açılan kertikler de göğün katlarını sembolize ederlerdi. 'kayınata' ve 'kayınana' sözcükleri bu kültürün bir ürünü olarak ortaya çıkmış ve zamanla 'ı' seslisi düşerek 'kaynata' ve 'kaynana' halinde; damada göre gelinin, geline göre ise damadın anne ve babasını betimlemek gayesi ile kullanılır olmuşlardır.
buradan hareketle, 'kayınço'; 'kayınata ve kayınananın er çocuğu' manasında kullanılır olmuştur.
ikinci bir görüş ise, kayın sözcüğünün arapça 'kayyum' sözcüğünden türetildiği yönündedir ve sözlük olarak 'yerine vekalet eden' anlamı vermektedir. bunun ise öz olmamakla birlikte, kendi bulunmadığı zamanlar yerine vekalet edecek kardeş manasında 'kayınbirader' sözcüğünü oluşturduğu düşünülmektedir.
