okula başlamadan önce sadece iki evin olduğu koyumuzde nenem ve dedemle bir süre beraber yaşamış olmam, romandaki çocukla kendimi ozdeslestirmeme sebep oldu. çocuğun hikayesi malesef kısa ve hüzünlü olarak kurgulanmış. aytmatovun bilindik üslubu göze çarpıyor ve muhteşem tasvirleri roman okumaktan cok film izliyormuş hissi veriyor. dedenin çaresizliği, ninenin üvey torununa olan sevgisiz tutumu, halanın her gece dayak yediği kocasının kendisini evden kovdugunda babasını suçlaması... zeki demirkubuz filmi gibi hayatın en dramatik ve gerçekçi yönlerini gösteriyor bize.
