Hikaye tam yerli film havasında. Çeşitli sanatçılara stüdyoda hizmet veren fakir, genç ve yetenekli klavyeci James Raymond bir şekilde David Crosby ile tanışır, çalarlar ederler falan. Raymond bu yaşlı pimponu pek sever; sesine, yeteneğine zaten hayrandır. Zamanla, yetim olan Raymond cesaretini toplar ve Crosby'ye "Sizi çok sevdim amca, size baba diyebilir miyim?" der. Crosby, zaten babacan tavırlı bir adamdır (ki lezbiyen şarkıcı Melissa Etheridge ve sevgilisinin evlat sahibi olmak istemeleri üzerine spermlerini vermiş, doğan elemanın biyolojik babası olarak dergilere de kapak olmuştur) "Neden olmasın? Elbette," der. Fakat heyhat, kader ağlarını zaten örmüştür bile: James Raymond, Crosby'nin uçana kaçana sıktığı zamanlarda tanıdığı bir hanımdan olma gerçek oğludur zaten. Yani kan çeker lafı işte böyle kanıtlanmış, Türk filmleriyle alay edenler utanmışlardır. Baba oğul yanlarına kıdemli-kademeli stüdyo gitaristi Jeff Pevar'ı da alarak CPR adıyla işe koyulmuşlar, ilk ikisinin tecrübesine üçüncünün heyecan ve yeteneğini eklemişlerdir. Tertemiz, şık, kaliteli müzik yapmışlardır.
