oldum olası mezarlıklardan korkardım, ama öyle böyle değil. sonra bizim ocağa bir yangın düştü, korktuğum o mezarlığa defnettikten sonra geceleri gider olmaya başladım.
En sevdiğim, en güvendiğim, beni her türlü kötülükten koruyan kollayan kahramanımı, babamı birakınca o korktuğum mezarlığa, daha ilk geceyarısında zifir karanlıkta gittim mezarlığa. Benim kahramanım oradaydı, artık en güvenilir yer olmuştu mezarlık.
işler ters gittiğinde, aldatıldığımda,ayrılıklarımda, yanlızlığımda kendimi attığım tek yer mezarlıklar oldu. mahalle değiştim, şehir değiştim, ülke değiştim ama bu alışkanlık bende hiç değişmedi. 3 ev değiştim şu istanbulda 3'de ya mezarlık yanı ya mezarlık karşısıydı özel bir caba göstermediğim halde.
Ne zaman bir sorun olsa, mezalıkta konuşmaya, mezarlıkta tesilli aramaya, vermeye başladım kendime ve dostlarıma.
Herhangi bir konuda beynimi kemiren sorun, mezarlıkta konuşunca düşününce öyle süni öyle önemsiz kaldı ki muhabbeti bile yapılmaz oldu.
Bir yolunu bulup "ben onsuz yaşayamam" diye ağlayan aşığı, "bu borçlar beni öldüreçek" diyen esnafı, "hayatımın fırsatı bu" diyen siyasetciyi mezarlığa sokup bir mezar taşının başında muhabbet edince gördüm ki ölümün yanında aşkta parada kariyerde sadece teferruat kalıyor. ışıklı bir mekanın masasında mangalda kül bırakmayan adam bir mezar taşının yanında nasılda hırsından arınıyor.
"Ölümün olduğu yerde daha ciddi ne olabir ki?" demiştiya radyodaki adam...
