gelişmemiş ya da yarım kalmış kişileşme sürecinin insanların sosyal hayatlarındaki tecellilerindendir.
ayıp değildir, kötü de değildir.
insanın bir başka insanla beraber vakit geçirmesi, bu süreçten zevk aldığı, eğlendiği ve mutlu hissettiği içindir. en azından öyle olmalıdır.
oysa beraber geçirilen vakit ya da insanın hayatında bir başka insanın ekseninde geçen süre, sırf beraber geçirilmiş olmak için ya da kişinin kendi hayatından, bireysel yaşantısından uzaklaştıracak kadar yoğun; amaçsız ve neşesizse işte o zaman kişi bağlanmış demektir.
ilişkilerin sonunu hazırlayan, heyecanların salt alışkanlıklara dönüşmesine sebep olan, alışkanlıkların "arkadaşlaşmaya" ve "dostlaşmaya" çekilmesiyle de ortada haz denen şeyin kalmadığı iki yapayalnız bireyin, belli anlar dışında hiç kurmadıkları ve kuramayacakları "bir olma" ütopyası da bu ihtiyacın anlamlandırılmasındaki beyhude bir savaşın simgesi olarak kalır.
