fa yeung nin wa izler gibi bir tat vardı. diyalogların arasındaki bütün betimlemelerin arkasında yumeji s theme çalıyormuş gibiydi. kitaba hiç öyle 150 sayfa diyip çıtır diye heveslenmeyin. hakkıyla okuyunca gayet de ağır. sonu da yokmuş gibi duruyor ama bence daha bile iyi olmuş. "buluştular" dese asıl meseleyi anlayamayacaktık. zaten kitap da öyle bitiyor : "anlamazlardı..."
c de bir acayip zat-ı muhterem. küçükken ondan travma etkisi yaratan sahne , c'de bazı kompleksler oluşturmuş. bacakları öpmek , gıcırdayan somya sesine dayanamamak , kaytan bıyıklılara tanımadan uyuz olması , sol kulağının kaşınması...babası yüzünden tabii. hiçbir zaman babasına benzememek için çalıştığı halde sonunda babalarının kopyası olup çıkan erkekler. "babanın günahları" gibi bir paradoks vardı da şimdi tam çıkaramadım. "belki yalnız garson biliyordu" ? *
# güldü. yaman adamdı bu dilenci. insanların işlerinden dönerken ucuza huzur satın aldıklarını biliyordu. cumartesileri , pazarları gelmiyordu.
# nasıl kolayca söyleyebiliyorlar bunu. sevmek! kelimelere herkes kendine göre bir anlam , bir değer veriyor galiba. bu değerler aynı olmadıkça iki kişi iki ayrı dil konuşuyorlarmış gibi olmuyor mu?
# hava tanımlamasında başka bir değişiklik : hava iletken değildir! tam anlaşma mı istiyorsunuz? öyleyse , haydi bakalım insanlar , aranızda hava boşluğu bırakmayın!
# yoksa her şey ben olmadığım zaman , benim olmadığım yerlerde mi oluyordu?
# herkes onun gibi değil miydi? en az umutlanmaları gerektiği zamanlar en çok umarlardı.
# kadınların neden evlendiklerini anlıyorum : yalnız kalabilmek için.
# insan soyunu kurutmak mı istiyorsunuz , erkekteki bu sürtünme duygusunu alın , yeter!
# çabuk kurtulma özgürlüğü elindeyken kişinin dayanamayacağı kötü durum yoktu.
# insanları yalan söyledikleri zaman dinlemeyi severim. olmak istedikleri , olamadıkları "kişi"yi anlatırlar.
