dün başıma gelen olay. ve zaman zaman gelendir, soğukkanlı insanlar için problem değildir, asıl problem 1 saatin orada nasıl geçtiğidir, nasıldan kasıt sıkılır insan, üstelik sigara almaya giderken, cebinde sigarası yoktur, telefon kullanmıyordur belki, haliyle hattı da yanında yoktur, cep telefonu vardır, sadece olayları fotoğraflayabilmek için hatsız cep telefonu taşıyordur, neyse burası detaydı, herhangi bir yer den herhangi beri yere sigara almaya giderken, asansöre biniyorum, asansör 10. saniyesinde, tak duruyor, ulan amma şanssızım ha diyorum dışımdan içimden de değil, elektrikler gitti herhalde diye düşünüyorum, sonra mantık yürütüp, bir davulcu olarak etraftan gelen seslere yoğunlaşıyorum, bir ses herhangi bir ses duysam, elektriklerin olup olmadığı kanısına varacağım, ama ses de gelmiyor, sonra elimdeki cep telefonundan, video bile çektim üzerine konuştum buraya atarım diye, asansör de kalmak başlığına eklerim diye, neyse, ses seda yok, üzerinden 15 dakika geçti ne gelen var ne giden, asansörün sensörlü kapısına yöneliyorum, aydınlık var mı diye, aydınlık da yok demek ki duvar arasında kaldım diyorum, sonra 30 dakika geçiyor, dışımdan, kendi kendime, ulan hede nerede kaldı, bi allahın kulu da nerede kaldın ağzına zıçtığım diye arayıp çıkması diyorum. acaba bu bana komplo mu lan diye dışımdan konuşuyorum amaç kendimle geyik yapmak, acaba asansöre binip, asansör başka bir yere mi gitti güzergah mı değişti lan acaba diye geyik ler yapıyorum, video ya çekiyorum ya hani, neyse sonra ses mes gelmiyor, asansör 1 saniye çalışıp kapanıyor, aha tamam diyorum yüzde yüz elektrik kesintisi, tamamdır, asansör arızası değil diyorum, ama yine ses seda yok kimseler geçmiyor gelmiyor, sonra saate bakıyorum 15:49 du ya asansöre bindiğim zaman, işte saate bakıyorum 16:39. oha lan diyorum bir saat geçmiş falan filan, bu zaman aralığında da sakinim, sadece sigara almaya gidiyordum, sadece, beklettiğim biri nerede kaldı bu acaba diye düşünmesine üzülmüştüm, hem de cep telefonumdan araması için bir yer olmadığını bile bile, bu yine cep telefonu kullanmamanın eksikliği diyelim, benim için eksiklik değil, bi süredir, neyse işte üzerimde hat lı cep telefonu yok, yine bu durumu hissetti diye hayıflanıyorum falan filan, neyse ulan ne şanssızım lan diyorum, acaba bu bir mesaj mı diyorum karanlıkta bana gelen bir mesaj mı acaba, 1 saat boyunca asansör de kaldıktan sonra, sensörlü kapıyı açıyorum sağa doğru hayret açıldı açılmaması gerek diye düşünüyordum ama neyse, açıldı baktım harbiden duvar arasında kalmışım, sonra yine soğukkanlı bir insan oluşumdan dolayı, elektrikler belki gelir olayı hiç zikimde olmadığından, sensörllü kapının arkasaındaki asansör kapı kilit aparatlarına yoğunlaşıp, nasıl açarım diye bakıyorum, ek olarak düşün elektrik gelse, beni de alıp götürücek sıkıştıracak belki araya, belkide kapı açık olduğu için hareket edemeyecek, yani her türlü risk orada olmam. neyse dedim ya ne olaylar yaşadım bunlar hiç, ek olarak aklıma sevdiklerim geliyor lan, ya onlar asansörde kalsa ya benim kadar soğukkanlı olmasa acaba ne yaşarlar diye düşünüyorum asansörde kaldığım 45. dakikalarda falan, sonra allaha diyorum ki allahım hep ben kalayım benim sevdiklerim tanıdıklarım kimse kalmasın en zor yerlerde ben kalayım diyorum ama onlar kalamsın falan. ha bu olayın duygusal boyutu. ama dedim ya, ben zor da kalayım kimse kalmasın olay o 3 günlük dünya da. neyse sonra o kilit aparatlarını açabiliyorum, bi bakıyorum aha çıktım lan, sonra diyorum ulan bunca zaman neden o kilit aparatlarına yönelmedim diye pişman oluyorum. neyse sonra onu açıp hoop atlıyorum, bir buçuk metre yükseklikten, az kalsın tam duvar arasına denk gelecekmişim falan filan, yani bu şekilde atlamam yine şansım varmış da duvar arasında tam anlamıyla kalmadığımı gösteriyor. ek olarak oradan atlarken elektrik gelmiş olsa eminim başka riskler olurdu.
asıl şanssızlık ne biliyor musunuz, evet kimsenin sikinde değil benimde kimse sikimde değil, ben asansörden atladım * atladım evet küt diye ayağımdaki harley çizmelerle zemine büyük bi gürültü yaptım belki ama, neyse, evet asıl olay şu atladım indim aşağı kadar, gittim sigaramı aldım geldim, ben geldikten 10 saniye sonra elektrikler geldi, olay bu işte, sigara alma sürem 7 dakika olsa, 7 dakika sonra elektrik geliyor, neyse ben yaşadığım her olaya heyecan diye macera diye tecrübe diye bakarım, asansörde kalmam en basit heyecanlardan biridir, ki zaten asansörde ilk kez kalmıyorum, daha dar asansörlerde kaldım lan.
edit: ha az evel sigara içerken geldi aklıma, hiç bir zaman zorda kaldığım zaman kimseden yardım beklemedim, kimseyi aramadım, hatlı telefon takılı cep telefonu kullandığım zamanlarda bile zorda kaldığımda kimseyi aramadım hep kendim çıktım, eğer gerçekten çıkabildiysem, yani şu an bu giri yi girerken bile henüz çıkmamışımdır belki yani, neyse kimseyi aramam yardım istemem, yani.
