ölümünden sonra en az birkaç gün düzenli olarak aranır. başka şehirdedir ya o. güzel güzel okuyordur. tabutun içini açıp gösterseler gene inanamazsınız. canınızdır ciğerinizdir o. birinci sınıftan beri birliktesinizdir. siz burda bazı şeyleri yanlış anlayıp ağlarken aslında o sağlık sorunlarına rağmen berbat sınav sistemi yüzünden kazandığı okula gitmek istememesi nedeniyle öğrenimini sürdürmek istediği izmir amerikan kolejindedir. başka ne olabilir ki? onun ne farkı vardır sizden? milyonda bir görülen bir hastalığı avrdır sadece. 18ine kadar bu sorunla yaşayıp, sonrasında vücuda uyum sağlaması nedeniyle o lanet damarın sağlığına kavuşacak, o küçük küçük hapları yutmaktan kurtulacaktır. koşamazdı sizin gibi, hop oturup hop kalkan biri değildi belki ama az mı şey paylaştınız? aramaya devam edersiniz. o soğuk aradığınız kişiye ulaşılamıyor sesi... ama pes edemezsiniz gözünüzden gelen yaşlar devam eder ve gene o ses. sonra her z harfinden numara arayacağınızda gözünüzün önüne gelir ve dayanılmaz bir hal alır artık bu. silmek istersiniz. ilk denemede başarmak mümkün değildir. kendinize, bu hayata küfredip gene ölümü kabul etmez telefonu fırlatıp atarsınız. sonra ağlaya ağlaya yeniden alır elinizde teefonu sımsıkı sararsınız çığlıklar atıp isyan edersiniz. sonunda "silinsin mi" sorusuna eveti bastıktan sonra o kadar büyük bir acı hissedersiniz ki kelimelere dökmek mümkün değildir. boğulur kalırsınız. öyle ki ölümünden bir yıla yakın zaman geçmesine rağmen başlığa rastlayıp bu yazıyı yazmanın sizi rahatlatacağı yanılgısına düşerek göz pınarlarınızdan yaşlar akana kadar bu işkenceyi sürdürmekten alıkoyamazsınız kendinizi. sadece şunu söylemek istiyorum zeynep seni çok seviyorum...
