Şu kanaate vardım ki, iki kez birisini veya birilerini ciddi anlamda ağlatan üçüncüye kendi ağlıyor. Bu dünyada eden gerçekten buluyor ve ilahi adalet denen birşey var. Hayatımda 2005-2010 yılları arasında 2 kadın vardı, ikisini de gerçekten "yersiz yere" terkettim. Ortada hiçbirşey yokken. ikisini de haksız yere çok ağlattım. Ve Allah bunun acısını dün aheste aheste çıkardı.
Hayatımın kadını dediğim, 12 yıl boyunca sadece onu gerçekten sevmiş olduğum kadınla birkaç ay yeniden beraber oldum. Ama olmadı sözlük, sevdiremedim kendimi, kalbi bana ısınamadı. Herşeyi gerçekten denedi beni sevebilmek için, ama olmadı. Ve dün "artık olmaz" sonucuna vardığımızda, ben yapabileceğim, kızabileceğim, düzeltebileceğim, isyan edebileceğim hiç bir şey olmadığı için sadece oturup ağlayabildim. Başka yapabileceğim hiç birşey yoktu çünkü. Dolu dolu ağladım, doya doya. Hıçkıra hıçkıra. Hüngür hüngür.
Sonra anladım ki o iki kadının ağlamalarının diyetini ödüyorum. Onları o kadar ağlatmış olmanın hesabını veriyorum. Allah onların acısını bana damla damla ağlatarak birebir yaşattı. işin daha da ironik yanı, bu sevdiğim kadın beni 8 yıl arayla ikinci kez terketti. 8 yılda beni ikinci kez ağlattı, hem de çok ağlattı. Şimdi ağlama sırası onda, çünkü yapabileceği şeyler varken yapmadı.
Diyeceğim şudur ki sözlükçü dostlarım, siz siz olun kimseyi ağlatmamaya kırmamaya özen gösterin. Allah'ın sopası yok derler, keşke rabbim sadece sopayla yetinse. iliklerinizin son damlasına kuruyana dek ağlatıyor sizleri, doğduğunuza pişman ediyor. O yüzdendir ki ilahi adalete inanın, bu dünya hakkaten etme bulma dünyası.
