sanırım ilkokul 2 ya da 3'e gidiyordum. teneffüste klasik bir ilkokul öğrencisi gibi koşuyorduk, oyun oynuyorduk. koşarken arkama doğru baktığım sırada bir çocukla çarpıştım. o kazma da önüne bakmıyordu sanırım o anda. çarpıştıktan sonra, biraz kıvranıp oynamaya devam ettim. sonra ders vakti geldi.
hani ilkokulda herkesin okulda çok korktuğu bir öğretmen olur ya, o çarpıştığım çocuk o öğretmenin sınıfındaymış. kaşı yarılmış meğer çarpışınca. çocuğu sima olarak tanıyordum ve sanırım o da tanıyordu ki direk bizim sınıfa gelmiş öğretmeniyle, buna sebep olan kişiyi bulmak için.
öğretmen "herkes ayağa kalksın, kim yaptı bunu?" dedi sinirli bir ses tonuyla. gören de çocuğun kafasına kürekle vurduk sanıcak. kimseden ses çıkmayınca öğretmen, çocuktan göstermesini istedi. o an çocukla gözgöze geldik ve normal bakmadım. aradan bir kaç saniye geçtikten sonra sınıftan bir velet "şu cocuk ona taş attı öğretmenim." dedi. şu çocuk diyerek gösterdiği de sınıfın en yaramazlarından başka bir çocuk. olayla alakası bile yok. suç onun üstüne kaldı, dayak yedi. ertesi gün muhabbet ederken ironik bir konuşma yaşadık onunla. bana "ben bir şey yapmadım biliyor musun?" tarzı bir cümle kurdu. gidip te kimseye de anlatmadım durumu.
diyeceksiniz ki burada itiraf nerede?
hatırlayabildiğim kayda değer ilk ibneliğim bu idi sözlük. o günden sonra kendi çıkarlarını düşünmenin verdiği hazzı anladım, sıradanlaşma sürecim başladı.
