iş değildir. o da bizim gibi. elleri var, ayakları, göbeği... o da kokluyor, onun da gözyaşı var, size bakıyor, dili var, kuş gibi. bir garip duygu haline sokuyor insanı. çocuk sahibi olmak bir yandan insanı heyecanlandıran, bir yandan korkutan bir şey. sevdiğin adam/kadından bir parça dünyaya geliyor. kaşı sana, gözü sevdiğine benziyor derken vallahi ağlayacağım, tutmayın küçük enişteyi. ahaha. ama hep diyorum, bunu toplumda kabul görmek, herkesin bir çocuğu var ya da bizim de gelecekte gerçek bir aile olmamız için şart manasıyla değil de, daha sevgi temelli olması lazım. bir adamı seviyorsun, onu çok seviyorsun ve onun baba olabileceğine inanıyorsun o halde o çocuk olmalı. iki tarafın da buna inanması lazım. ben annelik duygusu taşıyorum, bu benim hakkım biz evliyiz bu olacak diye dayatmamak gerekiyor. hem o çocuk hem kadın açısından çok sağlıklı olmaz. bunu istemeyen kadın da olabilir. sizi seviyordur ama çocuk ile olmayacağını düşünüyordur o sebeple üzerinde iyi bir analiz yapılması gerekiyor. korunmadık, bir anda oldu diyenlere biraz kızıyorum. çocuk sevgiyi perçinlediği gibi, kadını ve erkeği birbirinden uzaklaştıradabiliyor. malum, kadın hamile kalıyor, cinsel hayat bir süre bitiyor, kadın sevgisini çocuğuna vermeyebaşlıyor. o kadın ve erkek arasındaki iletişim ve aşk artık çocuk temeline dönüyor. açıkçası ben en korkutan şey bu, o çocuk senle benden olacak ama sen beni görmeyeceksin öyle mi?! oy dağlara taşlara... e bu da evlilikte kişileri birbirinden uzaklaştırıyor. zannımca üzerinde düşünülmesi, hatta çok çok düşünülmesi gereken bir şey.
çocuk sahibi olmak bana şiirsel geliyor, heyecanla okuduğun romanın seni şaşırtan yeni bir karakteri, yeni bir olayı gibi. tamamiyle sanatsal. kendini, keman virtüözü, heykeltraş, şair, yazar gibi hissetmek. dünyanın da ihtiyacı var buna.
şarkılar bir renktir çoğu zaman
ben bir ressamım işte o zaman
