nerden başlasam bilmiyorum ki. bunu yapan ben olamam diye, kaç gece uyku uyumadım. o kadar pişmanım ki, içim acıyor düşündükçe. bir gaflete kapıldım üzülüyorum, hayatımın hatası oldu. aslında ben öyle birşey yapmak istememiştim.
sadece çok sevdiğim için oldu bunlar.
odaya girdim, koca gözleriyle bana bakıyordu. irkildim her zamankinden daha donuk, daha cansızdı. korktum yanına yaklaşmak, dokunmak istediğim. aslında çok panik olmuştum. avaz, avaz bağırarak orayı terk etmek istedim, ama yapamadım. sakinleşene kadar, sessizce bir süre derin nefes aldım. anlam vermeye çalışıyordum. elim ayağım buz kesti, nasıl derdim gördüğüm şeyi. nasıl izah ederdim.
o bizim kıymetlimizdi. minicikti çok sevimliydi. daha çok küçüktü, bebeğimizdi.
yan yatmış, öylece kıpırdamadan anlam yüklü gözleriyle bana bakıyordu. onun nefes almadığını farkettiğimde şoka girdim. avaz avaz bağırıp yanından kaçmak istedim. ama nasıl derdim, herşey benim yüzümden diye. çok korktum, çooookkk korktum.
cansız bedenine dokundum, daha ılıktı. yeni ölmüştü belli. ürperdim.
paniklemeden onu ordan götürmem lazımdı, çünkü yaptığım şeyi asla unutmucaklardı.
usulca tekrar yanına yaklaştım. "hayde bismillah" dedim onu, olduğu yerden aldım. bu miğin ölümüne ben sebep olmuştum.
aslında şöyle oldu özet geçiyorum;
olay gecesi, saat 2 sularında kaltım su içeyim dedim. gözüm bizim minnoşa ilişti, öyle akvaryumdan "bana yemek ver" der gibi bakıyordu. bende uyku sersemi biraz çok vermişim galiba. sabah kaltığımda cansız bedeniyle karşılaştım. zavallı minnoş çok yemiş patlamıştı. evdekilerden saklamak içinde, gizli gizli cenazesini ben kaldırdım. bahçede ki gülün dibine gömdüm.
şimdi çok vicdan azabı çekiyorum. ben katil oldum laaahhhnn!
