tenis dersimin 3'üncü ayında, kendimle ilgili acı gerçekler yine fırıncı küreği gibi suratıma çarptı sözlük,
çok kötü hissediyorum kendimi şu an... ehe.
-sporcu gibi fiziğin var ama 70'lik nineler gibi koşuyorsun!
diye bağırdı sığır adam (antrenör). gülüp geçtiler sonra. ben de güldüm ama geçmedim sözlük.
ilk zamanlarda fazla yorulmam gerekmiyordu, sadece forehand ve backhand vuruş tekniğini çalışıyorduk. ama vuruşları oturttuktan sonra gerçek sporcular gibi çalışmaya başladık.
bol bol koşu çalışması yapıyoruz ama hızlı koşu sözlük, ani deparlar atıyoruz. öyle kortun etrafında turlamıyoruz. ani depar atmak normal bir insanı bile çok yoruyorken benim gibi bronşektazi gibi lanet bir hastalığa sahip insanı nasıl yorar siz düşünün.
bronşektazi; astım veya bronşit hastalığına benzemez sözlük. koahtan bile daha beter bir hastalıktır. ciğerlerimde delikler var ve bu deliklerin içine mukus gibi bir şey doluyor. hadi ama bari burda itiraf edebileyim, bildiğin balgam işte ciğerlerimdekiler. o balgamları bir şekilde çıkartmadan da rahat nefes almam mümkün değil. böyle pis bir hastalık işte.
çevremde ailem dışında hiç kimse bilmiyor bu hastalığımı. söylemeye utanıyorum. bronşitim var diyip geçiyorum işte.
çektiğim çileleri anlatmıyorum hiçbir zaman.
neyse.
bu tenis sporuna da doktorumun tavsiyesiyle başlamıştım sözlük, göğüs kaslarımın kuvvetlenmesi gerekiyormuş. çünkü ciğerlerimdeki delikler sürekli büyüyorlar sözlük. grip olunca bile büyüyorlar...
tek çaresi akciğer nakli, bir tedavisi de yok.
yapacak bir şey yok, hastalığımı kabullendim ben, onunla yaşamayı öğrendim.
ben ne kadar unutup, hastalığım yokmuş gibi davranmaya çalışsam da bazen işte böyle küçük olaylar moralimi alt üst yetmeye yetiyor. ehe.
