Öğrenciliğin son zamanları bir arkadaşımla öğrenci evine doğru gidiyoruz. Karşıdan karşıya geçerken arkamızdan doğru bi polis arabası geliyo, yola adımımı attım araba yavaşlar gibi oldu. Yol verdi herhalde deyip geçerken hızlanıverdi, acele adımlarla karşıya attık kendimizi.
Ben: (kollarımı açarak) noluyo mınagoyum ezecen mi?
Arkadaş: nabıyon lan polis gördü hareketini
araba durdu, muavin koltuğunda üniforma ve altındaki duster arabadan dolayı özgüveni yüksek polis eliyle gel buraya işareti yapıyo. Gittik yanına.
Polis: hayırdır acelen mi var?
Ben: abi geçeceniz mi duracanız mı karar verin, yolun ortasında nabacağımı şaşırdım.
Polis: hastanede hastan mı var bi yere mi yetişecen?
Ben: (la havle) abicim acelem yok geçeceğini belli etsen bekleyecektim, baktım yavaşladınız geçiyim dedim üstüme sürüyonuz.
polis: bak bizim işimiz var tamam hadi git bakalım.
Arkadaş yanımda bi şey demedi bizi izliyo. Tanıyo beni arada böyle antikalığım tutuyo. Araba gitti:
arkadaş: oğlum ne tartışıyon boşuna, eğlence mi arıyon?
ben: bu ne la iyice yeniçeri oldular şunun havalara baksana hâlâ acelen mi var diyo diyecek lafı kalmadı güya beni azat ediyo, altta da kalmıyo. Canları sıkılmış vukuat yok kendine uğraş yaratıyo.
Tipim düzgün olmasa biraz anarşisti andırsam alır götürür bunun farkındayım biraz da ben macera aradım ellaam.
