unuttuğun bir şey var sevgilim bir kez öldürülen için olum bir daha yoktur, ve sen külkedisi gibi çekip gittiğinde saat henüz on ikiyi vurmuyordu, bıraktığın sadece ayakkabının diğer teki değildi, unuttun mu ama unutmuşsundur sen, bencilliğin kelime anlamını senle kavradım biliyor musun, insan nası bu kadar cani olur, nasıl dönüp hiç bakmaz arkasına yakıp yıkıp kuruttuklarına senle anladım, hatta ayağa kalktığımda bunu bile kutladın sen , vay be diyebildin, ne kadar yalnız ve zavallısın biliyor musun, aşkı kendine ölene kadar yasakladın çünkü, o sürekli nemli gözlerin belki bir daha yaşarmayacak bunu göze aldın sen, en büyük göze alış bu olsa gerek, en zavallı zafer bu herhalde, ben sadece bu kadarını hakediyorum dedin kendi kendine, ben seni haketmiyorum, senin gibi aşk için yaşayan bir kadını haketmiyorum dedin aslında açıktan,
biliyor musun bende her gün biraz daha ölüyorum ama aşktan en azından,
ve çoğalıyorum tam da bittiğin sandığın anda acıdan,
bugün sen bizi bitirmedin aslında, ayrılık kalbinden aklından benliğinden sıyırdığın anda olur, ben hiç vazgeçmedim ki senden, hatta seni düşünmediğim zamanlarda aşkı unuttuğumu düşünüp üzülüyorum sanki beynim donmuş gibi geliyor, ne demiş şair ayrılıkta sevdaya dair ayrılanlar hala sevgili, bugün sen kendi varoluş amacını yitirdin, aşktan artık hiç nefessiz kalmayacaksın, söylediğin gibi gözlerin hiç yaşarmayacak, bulutların üstünde olmayacaksın hiç, en büyük haksızlığı kendine ettin sen sevgilim tam da bugün.
