Birini bırakmıyorsun ki bıraktığında, kendinin onunla tanımlanmış halini de bırakıyorsun aslında. Kendinin o kabuğunu bırakmak kolay mı? Ya o halin en sevdiğin halinse kendinin ? Belki de en zor olan seninle tanımlanmış beni bırakmak, çünkü kendimi en çok o anda sevdim ben hiçbir zaman olmadığı kadar, sadece senin yanındayken ben kendimle mutluydum aslında, neden senin bende gördüklerini bir başkası göremiyor ki, ya sen bendeki seni bırakmaya bu kadar hazırlıklı mıydın? Belki de hiç kimse benim gözlerimle göremeyecek seni, o duygusal, o merhametli o hassas hallerini.
Biliyor musun hayatta cümleleri olmayan insanın aşkı da sevdası da olmazmış, onların aşkları hep yanlışlıkmış gibi geliyor bana, aslında bir yanılgı, belki de bilseler kendilerini gerçekten yine öyle severler mi, ya da yine onu severler mi? kendi içinde bilmediği bir sebebi başkasına nasıl bağlayabilir ki insan, bilip de farkında olmamak değil bu, tam da bilememek yüzünden, kendi çehreni, kalbini, kabuğunu ve dahi içini, belki de bu kadar çok insan bu yüzden çok mutsuz, her yerde herkese aynı tonda söylediği bir kelimesi, cümlesi yok, bir beklediği bir istediği yok, serseri mayın gibi savrulurken bulduğu ilk limana sığınırsa bulduğu limana demir atılmayacağını öğrendiğinde çok geç oluyor ne de olsa, geri kalanı mı, geri kalanı hep acı.
Oysa biz hep iyice bilmiştik birbirimizi, defomuzu, eksiğimizi ve en görünmeyen yönlerimizi, bırakıpta gittiğinde sende beni bulamayacağını biliyordun aslında başkasında, benim seni bulamadığım gibi.
