hiçbir şeyle kıyaslanmayacak kadar çok olmalıdır. çünkü onlar mağdurdur, mazlumdur. başka çaresi olmayan insanlar, gelmiş kapımıza sığınmışlar. allahın bize emanetleri. baş üstünde tutmamız gerek.
suriyeliler yada araplar yada müslümanlar diye değil. hıristiyanların zulmüne uğrayan yahudilere nasıl kucak açtıysak aynı öyle. şovalyelerin zulmünden mora rumları nasıl kurtarıldıysa aynı öyle.
insan oldukları için. din, örf, adet ne bileyim, hiçbir ahlaki değer o insanlara sırt dönülmesini normal görmez.
ama bundan bazıları ne anlar? insanlıktan ne anlar?
bunu anlamak için bolartan köprüsü nü bilmek gerek. inönü denen mahlukatın döneminde, rus zulmünden kaçan azeriler bolartan köprüsünü geçip türkiyeye sığınmışlardır. inönü geri verilmelerini emreder.
şu dizeler kalır o hadiseden geriye;
boraltan bir köprü, aşar geçer arası,
yuğsan aras suyuyla, çıkmaz yüzün karası.
düşman bekler karşıda, önüne kattı beni,
can alınan çarşıda, kardeşim sattı beni.
dönüp seslendim geri, merhametsiz birine,
beni siz vursaydınız, şu gavurun yerine.
aynı zihniyet, bugün yine mazluma sırt dönmekten yana.
