cok sevdigim ve ornek aldıgım bir arkadasım soyle demisti bir kez; anne olmak vicdan azabı cekmeyi goze almaktır diye, simdi yirmi sekiz haftalık hamileyim ona hak vermiyor degilim. neden mi, daha simdiden her yedigimde her ictigimde kızımı dusunuyorum. ornegin bu ictigim meyve suyunun kızıma yararı var mı, ya da bu yedigim balık kızım icin ne olcude faydalı gibi. dahası ve fazlası; dogdugunda ona nasıl bir gelecek hazırlayacagız kaygısı yasıyoruz babasıyla. hormonlu gıdalar, kuresel ısınma, deprem tehditi, ulkemizin durumu... ustelik bunların hicbiri ne yazık ki bizim tekelimizde degil. bazen kızıma sadece iyi bir egitim verip babası ile ortak degerlerimizi yuklemek yeterli diyorum. peki ya egitim? fırsat esitligi? cevre faktoru?
ebeveyn olmaya karar vermek degil ki, is bunu basarabilmek...
ustelik kendini cok yıpratmadan,
mutlu bir ebeveyn olarak kalmayı basararak...
son bir not(ebeveyn olacaklara): tanrı o gucu veriyor size, korkmayın.
