adapazarı'ndayım merkeze kuş bakışı 30-40km uzaklıkta bir kasabada 5 katlı bir binanın 4. katında yanlızım. biraz tv izleyip yattım. gece yatağımda birden gözlerimi açtım, niye açtığıma bir anlam veremedim, yanlızdım, ses yoktu derken tekrar kapattım ve büyük bir gürültüyle sarsıntı oldu yerimden hopladığımı hissettim bu deprem sarsıntısı değildi bir sey çarpmış gibiydi çok kısa bir duraksamanın ardından deprem başladı beşik gibi sallanıyordum, daha önce hiç böylesini görmemiştim hiç düşünmeden içgüdüsel olarak kapı eşiğine gitmek istedim ama sarsıntı o kadar etkiliydiki yatağımdan kalkıp hemen başucumdaki kapnın eşiğine güç bela ulaştım ve sımsıkı tuttum, bitsin diye bekledim ama bitmiyordu, sanırım bina yıkılacak diye içimden geçiriyordum aslında içimden neler neler geçirmiyordum ki 45 saniye sığması imkansız hesaplar, planlar içinde ailemi düşünüyordum onlarda yakın bir köydeydiler. 20-25 saniye geçmiştiki duraksadı yavaşladı depremin şiddeti hissediyordum, sanırım bitiyor bina yıkılmadan dedim kendime. ama tekrar şiddetlendi bu defa daha şiddetliydi ve artık hiç umudum kalmamıştı binanın hızlı bir şekilde sallanmasının yanı sıra bir sağa bir sola yatıp kalktığı hissediyordum ve kalkışında bu defada yıkılmadı diyordum. bitmiyordu işte bitmiyordu ne bina yıkılıyordu ne deprem bitiyordu. allah'ım bu nasıl şey diye içimden geçiriyordum evde kırılan tabak çanak sesleriyle gürültü kulakları sağır edercesine devam ediyordu.
bitti. deprem durdu. ben inanamadım önce tekrar başlar diye kımıldayamadım yerimden. bekledim. yok başlamıyordu bina yıkılmamıştı hemen dışarı çıkmam lazım tekrar başlarsa kesin yıkılır bina başlamadan çıkmalıyım burdan dedim. ya merdivenlerdeyken başlarsa diye endişe ederken merdiven boşluğunda çığlıkları duydum korktum aşağı inmeye yukarı çıkmaya başladım can havliyle aşağı doğru inen biriyle çarpıştım bana ''aşşaa aşşaaa'' diye bağırdı. hemen döndüm apartman giriş kapısını görünce sanki hayata geri dönüşün kapısını görmüş gibiydim o kapıdan çıkacaktım ve herşey bitecekti. bitti de. derin bir nefes aldım hemen yolun karşındaki caminin minaresi gözüme ilişti minare sapasağlamdı ucu eğilmişti biraz. biraz rahatladım. evdeyken içinde bulunduğum binanın dışında pek sağlam bişeyin kalabileceğini düşünmüyordum. caminin bahçe duvarına oturdum. etraftan insanlar geliyordu bulunduğum yerde ışık vardı ve meydan gibi genişti. ''ne oldu'', ''bu nasıl şey'' diye herkes şok içinde ağlamaklı birbirine soruyordu. kimse olan bitene anlam veremiyordu. oturduğum yerden içinden çıktığım binaya baktım sanki az sonra çökecek gibi geliyordu. gözümde defalarca çöktüğünü görmeye başladım. kendimi iyi hissetmiyordum. kaldığım yere 2-3km uzaklıkta akrabalarım vardı önce onların yanına gitmek en doğrusuydu. önce yürüdüm etrafıma bakındım yıkılan binalar var mı diye yoktu. bir anlam veremedim. iki farklı yol vardı önümde, benim tercih ettiğim yolda yokmuş meğer yıkılan bina, diğer yol üzerinde onlarca bina çökmüş ve onlarca insan hayatını kaybetmiş.
ışık yoktu yolda bir ara zifiri karanlık oldu önümü göremez oldum. korktum koşmaya başladım ve artık dayanamıyordum gözümden yaşlar akmaya başladı. hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. biri yolumu kesti 40 yaşlarında bir adam. o ağlamıyordu ama zor tutuyordu kendini belliydi. ''geçti oğlum ağlama'' dedi. devam ettim. akrabalarıma ulaştım. onlar evlerinin önünde oturmuş çaresizlik içinde bekliyorlardı. çok sürmedi ailem önce eve gitmiş sonra tahmin edip nereye gidebileceğimi beni almaya geldiler. daha bir rahatladım. bitmez dediğim saniyer bitmiş dakikaların geride kaldığı, saatlerin saatleri kovaladığı günler geçmiş. artık üstünde çatı olan yapılara girebilir olmuştum. şimdi ise 8 yıl önce şanlı olduğum için kurtulduğum depremle yine yüzyüzeyim. evet artık çatısı olan yapılara girebiliyorum ama bodrum katlarına girmek istemiyorum. her an deprem olacakmış gibi ''şimdi olsa şöyle yaparım böyle yaparım'' gibi planlar üretmek zorunda hissediyorum kendimi. istanbul depremi olacak orası kesin, ben bu defa şansımla kurtulabilirmiyim bilmiyorum.
