kız arkadaşıyla ilgili bir şey de ben anlatayım. *
bir gün aradı. efendim sürrealist kardeşim diyerekten açtım telefonu. keko dedi, ne yapıyorsun, nerelerdesin, hiç sesin çıkmıyor, görüşelim deyü aradıydım dedi. adam haklıydı, ne zamandır görüşmüyorduk ve haliyle onun beni özlediği gibi ben de onu özlemiştim. yine de içimden bu görüşmenin altından kesin bir bit eniği çıkacak diye düşündüm ve ardından bombayı patlattı: alsancak sahilde kız arkadaşıyla dolaştığını söyledi.
sesinden nasıl da belli mutlu olduğu, yandan da kız arkadaşı laf atıyor, selam söyle keko'ya nidaları eşliğinde kahkahalar saçıyor, kulaklarımı şenlendiriyor resmen o tatlı sesi.
velhasılı kelam, bu genç kardeşimiz beni o gün kız arkadaşıyla tanıştıracaktı ama ne yazık ki yoğun olan programım sebebiyle kısmet olmadı. ama o gün bir şeyi anladım ki, çok iyi geçinmemize, benleyken muhabbetimizin çok güzel ve moralinin çok yüksek olmasına rağmen ben bu adamı daha önce hiç o kadar mutlu hatırlamıyorum. başka bir neşe idi o. kapitalleşmiş, özel günlerin bile sevgiliye çiçekçiden çiçek alınarak kutlandığı şu leş dünyada kaç senelik ömrüm boyunca öylesine samimi, öylesine saf, öylesine temiz bir insani duyguyu tatmadım ben. evet.
o adamın sesindeki neşe beni öylesine etkiledi ki, oracıkta salıverip sürreal göz yaşlarımı mutluluktan hüngür hüngür ağladım telefonu kapadıktan sonra.
umarım kız arkadaşıyla izmir'de oldurulamayan görüşmemiz ankara'da gerçekleşecek. henüz tanımasam da şimdiden çok sevdim onu, çünkü bu değerli kardeşimin tek aidiyeti o.
hep mutlu ol güzel kardeşim sen, yârinin birlikteliğinde mutlu günlere at adımlarını.
--spoiler--
sürrealizm seni ve biricik kelebeğini kutsasın.
--spoiler--
