birinci koşulu bir başınalık olmayan durumdur. burdan da kestirmeden çıkacağımız yol şu ki; göründüğü gibi değildir yalnızlık. yalın bir haldir gerçekten ama hayat genelde karmaşayı sever. insan olduğumuzdan ve zayıf olduğumuzdan kaynaklıdır belki, çirkinliğimizden kaynaklıdır, ancak ihtiyacımız vardır "başka"larına. kendimize asla yetmeyen bir kendimiz vardır çünkü aslında ve hep beslenmek ister. besleriz onu, sevdiklerimiz diye adlandırdığımız bir grup insanla. böyle olmasa daha iyidir tabii. ama öyle.
her şey geçiyor, bunu biliyoruz mesela. ölüm değil en kötüsü, ama ölüm bile geçiyor. tek nedeni yalnız olmamak bunun. yeni anılar yapıyoruz, koyuyoruz üstüne eskilerin, ve geçiveriyor işte. tek başımıza yapamayız bunu. zaman değil iyileştiren, insan aslında. herkes de biliyor bunu, tevazu gösteriyor yalnızca, zamana atıveriyor topu.
hep yek ilk atışta iyidir yalnızca. tek başınalık ikinci defa kapı almıyor hayata..
