o zaman edirnede yazlıkdaydım.. ufaktım henüz.. gözlerimi ağlama sesleriyle açtım .. ses içerden televizyonun olduğu yerden geliyordu.. içeri gittim.. herkes toplanmış ağlıyarak, sızlıyarak televizyona bakıyordu.. bende baktım.. baktım... baktım... anlamadım başta ne olduğunu.. baktım.. baktım.. baktım.. ve anladım o kağıt gibi duran şeylerin ev olduğunu.. içlerinde yatan hayatları ve umutları.. o andan sonra o gün bi daha hiç televizyona bakmadım.. bakamadım.. korkdum..
