"sevmek" dediğimiz şeyin nasıl kontrolsüz bir etkileşim olduğundan bihaber olan toy insanın tespitidir.
ve aslında jenny, forrest'ı seviyor da büyük oranda işin aslını isterseniz ama akıllı bir kadın ve biliyor ki "beklentiler farklı" aralarında.
gerçek hayatta da böyle olmuyor mu bu? 1 ay sonunda boşanmaya karar veren yıllara meydan okumuş afilli sevgililer yok mu hiç tanıdığınız? benim var. neden peki? çünkü her ikisi de en az forrest kadar "aptal" ve her ikisi de en az jenny kadar "ırıspı" da o sebepten. ne görebiliyorlar birbirlerinin "ne beklediklerini" ve ne de gözlerini dışarıdan alıp da doğru yere konuşlandırabiliyorlar.
adama bakıyorsun; 15 senelik evli ve hala yaz aylarında içi gidiyor "bir fırsat yakalasam da 10 gün ruslarla dolup taşan tatil beldelerine kaçsam" diye.
kadına bakıyorum; bu durumu kabullenmiş ve kendisine başka bir yol çizmiş o da kendi dünyasında. artık arkadaşlarıyla buluştuğunda "ahmet çok ırıspı çocuğu" geyiği yapmaktan dahi bir tad alamaz hale gelmiş ama alışkanlık da edinmiş bu durumu.
o sebeple jenny, yapılacak en iyi şeyi yapmış arkadaş filmde. gidip hayatını yaşıyor, elemana da hayatı yaşama imkanı sunuyor sonunda da aralarındaki bu ucu açık sevginin meyvesini(!) forrest'a veriveriyor ortaya çıkıp da.
şimdi jenny için "ırıspı" yakıştırması yapan akıl fukaraları sevişirken gözlerini sıkı sıkıya kapatan sevgililerini bir getirsinler gözlerinin önüne. ve bilsinler ki, bu bile doğrudan doğruya bir insanı "ırıspı" yapmaz. "bu bile" diyorum çünkü aldatmanın en aşağılık şeklidir bu aslında.
