itiraf etmeliyim ki yokluğunu, gidişini, var olmayışını çok kez düşünmeye çalıştım ben.
Bir keresinde öldüğünü düşünmeyi denedim, burnum öyle bela sızladı ki; korktum attım kafamdan o pis düşünceyi zira severdim burnumu, güzel kokular alırdı, nefes almaya yarardı, iki gözün arasında enteresan duruyordu; bu düşünce yüzünden kırılsın istemedim.
Bir keresinde yok oluşunu düşündüm, kollarımda son nefesini verdiğini; kalbim bir panik atak hastasının nöbet hali gibi çıldırırcasına attı. hemen attım o düşünceyş kafamdan zira kalbimi de seviyordum; çalışmalıydı ki yaşamalıydım, hem belki aşık da olurdum bir gün...
Bir keresinde yine düşündüm yokluğunu, nefes alamaz hale geldim, hemen attım kafamdan.. Zira en büyük korkum nefessiz kalmaktı ya hani, korkarak ölmek istemedim. Daha alıp verecek çok nefesim vardı, hem belki günün birinde nefesim bütünleştiğim kişinin nefesine karşıacaktı...
Çok düşündüm senin ölümünü, hepsi acıttı; sonunda bıraktım ben de... canım acısın istemiyordum.
Ansızın öldün. 42 yaşında... Yeşil gözlerini, sarı saçlarını, o güzel dişlerini, mis kokunu, sicim gibi kirpiklerini, elma yanaklarını, mükemmel dokumma hissini, tüm şevkatini, ruhunu alıp çektin gittin... ruhumu da es geçmeyelim tabi.
Ben sana kızgın değilim ama bence ölmen için erkendi. ben allah olsam seni öldürmezdim o yaşta o güzellikte. ben anne olsam defoluıp gitmezdim o yaşta, iki kızımı salakça bir dünyada bırakıp. ben araba olsam sana çarpmaz infilak ederdim, senin gibi güzelliğin karşısında dağılır kalırdım. ben sana çarpan olsaydım, nefes alamaz ölürdüm... Ama ne ben ölebildim ne de o kişilerden, o maddelerden, o şeylerden biri olabildim...
Sonuçta öldün.
Bir defada, saniyeler içinde, vücudunda yüzlerce kırıkla, yeşil gözlerin sarı saçlarınla beraber öldün anne.
öldün ve ben seni o morgda tek başıma,zihnim havada, ruhum yok... ben gördüm... birr ceset torbasında, kanlar içinde, ılık...
o iğrenç çekmecede...
şimdi nefret dolu isem suç kimin?
şimdi alkoliksem neden?
şimdi ümitsizsem, ellerim kendi boğazımda ise...
şimdi yaşadığım her saniye içten içe gebermeye çalışıyorsam...
duygulardan arınmış bir makine gibiysem...
kimseye inanmıyorsam, güvenemiyorsam...
senin yanında o aptal mezarda daha huzurlu olacağıma inanıyorsam, suç kimin...
affetmiyorum, sana bunu yapan o tanrıyı, o kulu, o mevsimi, o havayı, o morgu, o hastaneyi, bu evladı...
gözyaşlarını okyanusa çeviren o eşi, gülümseyince görünen o dişi, havada öterek uçan o güzel kuşu, affetmiyorum...
