Bundan yaklaşık 12 yıl önce bir gece yalnız uyuyacağım odaya karanlık fobim dolayısı ile mum ve kibrit koymuştum. Sebep: elektrikler kesilirse mumla idare edecektim. Artık nasıl hissettiysem elektriklerin kesildiğini... Uyandım baktım her yer karanlık. Korkuma yenik düşmemek için hemen bir kibrit çaktım ve yanı başımda duran mumu yaktım. Gece 2 civarıydı. O saatte mumun yanışını izlemektense uyumayı tercih ettim.
Uyandığımda yine her yer karanlıktı ama siyah dumanlardan... Babam gelmiş, beni uyandırmaya çalışıyordu. O an çok bulanık ve silik sadece çok fazla öksürdüğümü hatırlıyorum. Sabaha karşı o soğukta evden çıktık. Babam pencerelerin tamamını ve kapıları açıp yanımıza geldi. O gün ölmem an meselesiydi. Babam duman kokusunu duymasa 8 yaşında bir çocukken ölebilirdim. Ama herkesin belli bir ölüm tarihi saati hatta saniyesi bile. Demek ki görülecek günler yaşanacak şeyler varmış...
