şu gencecik zavallı hayatımda içinde bulunduğum en iğrenç ortam. son sınıfa geldim, lan herkes demek istemiyorum, daha doğrusu inanmak istemiyorum herkesin öyle olduğuna ama
bu kadar amaçsız
bu kadar idealsiz
bu kadar rol yapan, tiyatrocu
bu kadar hiç bir duruşu olmayan
bu kadar kendisi olmayan
bu kadar tek derdi sevgili aramak, ruhu, teni okşanacak birini bulmak olan
bu kadar sürü psikolojisinde yaşayan
bu kadar hiç bir şey üretmeyen
bu kadar bomboş özgüveni olan
bu kadar sadece kendini düşünen yavşak
bu kadar bu kadar bu kadar ....
insanı birarada görmedim. hadi bana robot diyorlar, desinler, belki de haklılar ama dışarıdan bakıyorum da eğer bunlar hareketse, bunlar modernizmse ben ölümden korkmayan robotum.
bazen diyorum sanane kendi işine bak ama olmuyor üzülüyorum öyle hayatları gördüğüme.
dua' m şudur ki: umarım bu kadarlar kadar en az bir o kadar da bunların tam tersi adamlar vardır. inanıyorum olduğuna.
inanmak istiyorum. elimden başka bir şey gelmiyor.
