ağlak ağlak yazılan ve ucu bucağı gelmeyen entrylerin yazarlarına söylenebilecek en anlamlı söz öbeğidir, sonu ünlemli cümledir, uyarıdır.
şimdi söyle bir şey anlaşılmasın gönül dostları. ben de içli bir kişicağızım, ben de allah'ın pamuk yürekli, saf gözyaşları akıtan, kaderin sillesini yemiş, bükük dudaklı, ıslak yanaklı bir kuluyum; ama gelin görün ki bu kadar acı çekmiş olmama rağmen iki ağlak satır yazamıyorum. bu lütuftan mahrum bırakmış yaratan beni neylersin. kaç kere deneyim dedim, akustik bir ortam yarattım, "emrah koş ananı sikiyorlar" repliğini defalarca başa sarıp emrahımın o masum bakışları eşliğinde nuri alçonun kahkahalarıyla kavrularak izledim; ama nafile. olmayınca olmuyor dedim geçtim. şimdi de madem yazamıyorum bari yazanlara bok atayım dedim. pişmanım a dostlar ıslah edilmem lazım belki de; ama az da olsa beni anlayan varsa, sesime yönelecek bir sıcak soluk varsa, sözlüğün karanlık sayfalarında yüreğime değecek başka yürekler varsa diye son sesimle avacım çıktığı kadar bağırıyorum. bu satırları yazıyor, bir yandan da ağlıyorum. tüm gönül dostlarına ithafen.
