dürüstlüğü takıntı haline getirmiş insan davranışıdır.
yalan söylediğim anda kendime olan tüm inancımı kaybedecekmişim, saygım kalmayacakmış gibi geliyor. yenildiğimi, korktuğumu kabul edecekmişim gibi, kirletilmişim gibi hissediyorum.
yalan söylemeyi geçtim. en ufak birşeyi dahi saklayamıyorum. saklarsam sahtekarlık olur gibi geliyor.
bu beni her ne kadar mutlu ve özgüveni yüksek bir insan yapsa da hayatımı oldukça zorlaştırıyor. en basitinden patronuma karşı bile yalaka görünmemek için bazen sert yapıyorum. efendime söyliyim bazen bir kızla konuşurken kendime ufak tefek kusurlar katıyorum sanki kıza süper biri gibi görünmeye çalıştığımı sanmasın diye. birinden hoşlandıysam hemen söylüyorum hiç beklemiyorum, hem hoşlanıp hem de arkadaş gibi davrandı demesin diye. daha buna benzer milyonlarca hareketim var.
