aslında çok fazladır ama insanın unutamadığı anları oluyor.
üniversite bitiminde ilk eve dönen olarak son saatlerimde geçirdiğim süreç.
son günümün şerefine canlı müziğe gidildi gurup halinde.
daha sonra akşam olduğunda çarşıdan otogara kadar yüründü.
ne tam olarak düşünebiliyor insan ne tam olarak eğlenebiliyor.
otobüse binmeden önce ve binip o pencereden dışarıdaki aşağı yukarı 10 kişiye bakmak var ya...
hele bir tane canım dediğin arkadaşın zırıl zırıl ağlıyorsa.
ağlama inerim dediğimde kapıya gelişi mesela, unutamam.
