halamın kanserden öldüğü andır. küçüktüm belki 5 belki de 6 yaşındaydim. halam bizimle birlikte yaşıyordu ve kanser hastasiydi. çok zordu onu öyle görmek. herkesin ölümünü beklediği artık tüm çarelerin tükendiği bir anda beni sokağa göndermişler oyun oynamamı söylemişlerdi. biliyordum fakat ne olacağını az.çok tahmin edebiliyordum, yalnızdım sokakta ve oturdum evin önüne rüzgârlı bir gündü onu da hatırlıyorum toz toprak, kurumus yapraklar uçuşuyordu ama ben tek bir noktaya sadece eve odaklanmıştım ve beklediğim oldu, o yaprakların hışırtısı yüreğimi yırtan acı bir çığlıkla doldu, kızım, bu ses nenenimdi biliyordum... aynı anda üşüdüm ve gözlerimden yaşlar aktı. dakikalar sonra babam geldi yanıma, hayat bu işte dedi gözlerinden yaşlar akarak. o günü hiçbir zaman unutmayacağım sözlük...
