hayatında hiç yokmuşum gibi hissettirdikten, "hiç çekmeyeceğim" dediğin halde çektiğin ellerinden, sen iste öleyim ömrüm dediğinin ertesi sabahı kalkıp beni "keşke ölseydim" dedirttiğin hale soktuktan, yaşanmış tüm güzelliklerin üzerine karanlık kapkaranlık bulutları ektikten sonra.
umutlarımız, hayallerimiz dediklerimizi bir anda hiçe sayıp ellerimden yaşamımı alan sana nasıl inanırım?
en kötüsü de bunca şeyden sonra seni nasıl bu kadar çok seviyorum, seni nasıl unutamıyorum, anlamıyorum.
ben beni sende yitirdim seni bir türlü içimden söküp atamıyorum. benim için herkes olmandan senden daha çok korkuyorum. *
