gündökümü'nde paylaştığı bir anısıyla insanı durdurup düşündüren ve biraz da hüzünlendiren yazar ama insan... Ve çoklukla özlenen...
''...içimdeki bildik tatlı ürpertiyi canlandıracak çocuk binde bir çıkıyor. Bir tanesi, kapıcımızın oğlu. Sekiz yaşında. Kestirebileceğiniz gibi apartmanın günışığı görmeyen bodrumunda, koşulları son derece ilkel bir ortamda büyüdü. (...)
- Büyüyünce ne olacaksın? Gibi saçma bir soru sordum yine.
- Polis olacağım. Onların üniformaları var.
Herhalde içerlediği kişilerin başında, ödevinde yanlış yaptı mı tokadı yapıştıran öğretmeni geliyor.
- Peki ya ben bir suç işlersem? O zaman beni de tutuklamak zorundasın.
- Sen suç işlemezsin ki.
- Belli olmaz. Ya işlersem?
- O zaman ben de polis olmam.''
