sonunun belli basli bir yerlere varmayacagini dusunmeden dusunmek. her bir dusunce balonunun uzerinden kayarcasina atlayip bir digerine konmak. gercek dunyayla dusunsel bagi koparip sadece beynin icindeki ucsuz bucaksiz sonsuz evrende isik hiziyla yol almak. zaman zaman kara deliklere kapilip cirpinmak, zaman zaman gidecegi rotayi bilen astronotlar gibi emin adimlarla titarli bir sekilde yol almak. tasarlamak, hayal kurmak, kendi kendine konusmak. her biri ufak ufak cumlelerle ifade ozgurlugunu elde etse de, dusunce boyutuna aktarildiginda yorucu olacak kadar dalli budaklilar. gozleri baglanmis korebe oyunundaki ebe misali yonunu bilmeden, varacagi noktayi bastan kestiremeden arayisa girmek kimi zaman. ulasilan noktada cikardigi zaman mendili, daha baska ufuk noktalari kesfeden beynin sonsuz arayisi gibi. her adimda bir sonraki adimlara kucak acan.. dur durak bilmeksizin ipini koparan deliler gibi saga sola sapan.. yorulsa da kapasitesini sinirli sandigimiz beyin, devam eder faaliyetine, dusunur durur her biri farkli renklere boyanmis gercekleri, metalari, olaylari. dinlenmek bile fayda etmez dusunmeye, dinlenmek uzun ince bir yoldaki ufak bir duraktir sadece ve yolun sonu yoktur. yorulan bile elindeki kirmizi kumasi sallamaya devam edersin durmak bilmez bogaya karsi. bilirsin cunku, pes ettigin gun yenildigin gundur.
