imamlar ve sultanlar tabi ki. aynı zamanda bu bir kitap adıdır. ve tamda bu meseleye eğilir.
--spoiler--
insanlar kuru et yiyen bir kadının oğlu olan bir Peygamber yerine, elmas taçlı, sırma kaftanlı bir Peygamber tasavvur ediyorlardı. Yalnız tasavvur etmekle kalmıyorlar, ömrü boyunca bunlardan nefret eden ve uzak duran Nebiden geriye kalan hatırayı, bu tasavvura uygun aksesuarla süslüyorlardı. Yani insanlar bir kul gibi yeyip, bir kul gibi yaşayan bir Peygambere inanmak yerine, tasavvurlarında Kayser ve Kisraya benzettikleri bir peygambere inanmayı yeğliyorlardı. Özetle, insanlar bir kul gibi yaşamak tan daha çok,kayser ve kisra gibi yaşamaya taliptiler. Kendi hayatlarını Peygambere uydurmak istemeyenler, Peygamberi ve Onun tebliğettiği Dini, kendi tasavvurlarındaki hayata uyduruyorlardı.
Bu uydurma işlemi, Hilafet, islam Devleti gibi kavramları da kapsamına alıyordu. Bu nedenle siyaset sahnesine fırlayan Müslümanlar, kendilerine, Peygamberin kul siyasetini değil; insanlara kullarım demeye alışmış sulta sahiplerinin piramitçi siyasetini örnek alıyorlar, kafalarındaki devlet düşüncesini ona göre şekillendiriyorlardı.
Bu, hiç de içaçıcı olmayan durum, sözkonusu alanda kesif bir entellektüel boşluk yaşandığı sonucuna götürdü beni. Buboşluk islam siyaset teorileri alanında değil, daha çok, bütün teorilere temel teşkil eden tarihi ilk örnekler alanında yaşanıyordu. Bu eser, sözkonusu boşluğu yalnız başına doldurma iddiasının değil, nebevi ve sultani siyaset arasındaki temel farklılıkları, hicri ilk yüzelli yıllık örneklerinden yola çıkarak ortaya koymak çabasının bir ürünüdür.
--spoiler--
