camurla dolu bi dunyada yasiyoruz. hizla eriyen buzlar, zamansiz esen firtinalar, savrulan toprak.. her sey birbirine giriyor ve ayri guzelliklerin ortaya cikardigi eser sadece camur.. hepimiz icindeyiz, kiyisinda kosesinden bulasiyoruz camura. gun be gun camurdakilere benziyoruz, digerleri gibi elimiz yuzumuz pislige bulaniyor, her ne kadar da yikasak, arindirsak da bedenimizi, ruhumuz oylece kala kaliyor kirler ardinda. kimi zaman tecavuz edilerek hayati karartilmak istenen kizimiz, kimi zaman sokak ortasina dimdizlak atilan yasli amcanin suratindaki aci dolu baskilari gordugunde icinde bir yerlerde o atanlara soven insanimiz, basini cevirdigin yonde alabildigine pislige bulanmis insan goren sen.. ne kadar sık hissediyoruz degil mi bu hissi? icindeyiz hepsinin, giysem de ustume beyazlarimi isik hiziyla kirli ellerini gosteriyorlar yuzlerinde o arsiz gulumsemeleriyle insan evladi. kurtulmak isteyen yok mu bu histen? sesimi duyan var mi? neden kurtulmak icin cabalamiyorsunuz baskalarini da cekmek yerine pislige? neden dunyayken cehennemi yasatiyorsunuz bos yere? neden...
neden... devamini bile getiremiyorum sorularimin.. cevapsiz kalmaya mahkum ettiniz her birini, cunku siz de bilmiyorsunuz icinizdeki o kirlilik hissinin kaynagini. kurtulmaktansa baskalarini cekmek daha kolay, daha cekici geliyor kirli bataginiza.. son bulsun bu kirlilik, bu cehalet.. beyazimi son defa giyene dek.. ilelebet..
