bir zamanlar solcuların tekelinde olan lakin şimdilerde gülünesi bir aç gözlülükle ve hırsla tüketilen entellektüel mirasın yeni ve mütevazı sözcülerinin yetiştiği güzide kurumlardır bu kurumlar efendim. yakalarındaki rozetlerle değil yüreklerindeki tereddütlerle vatanlarını ve bayraklarını sevenlerin okuludur. vatanlarına ve milletlerine olan sevgilerini görkemli bir nümayişle değil sessiz ve mukaddes bir ayinle kutlayan ve her an bunun sancısını ve kutlu gururunu yüreklerinde taşıyan insanların mahallesidir efendim. kierkegaard'ı da mollla sadra'yı da bilen, nietzsche'den ve cioran'dan ezbere aforizmalarla karanlık sokakları arşınlayan çileci kardeşlerin dergahıdır efendim. büyük olmanın yolunun kendi küçüklüğünü kabul etmek ve her daim yüzüne vurmaktan geçtiğini ilkin peygamberden öğrenen sonrasında da kierkegaard'ı okurken peygamberin ne kadar da haklı olduğunu bir kere daha idrak eden haysiyetli fikir işçilerinin atelyesidir efendim. mevlana'yı da şems'i de bilen; attar'dan, hafız'dan, yunus'tan ezbere kin ve nefret bulaşmamış gün doğmamış şarkılar söyleyebilen mahcub sazendelerin meclisidir efendim. inancın da küfrün de bir bağış olduğunu ezbere okuduğu ayetlerin ne anlama geldiğini merak ettiği birgün o yüce kitapta görüp anladıktan yıllar sonra cioran'ı okurken, onca çilesine ve çabasına rağmen inanamamış bu umutsuzluğun ihtişamlı kralına bağışlanmayan inancın kendisine bağışlandığını bir kere daha idrak ederek buna şükreden günahkar dervişlerin dergahıdır efendim. tanrının doğusunda hayatın batısında geçirdiği araftan günlerin sonunda birgün mutlaka ama mutlaka kalbindeki meleklerle birlikte dünyanın tüm halklarını kucaklayacağı o güzel günlerin hayaliyle yaşayan romantik serserilerin mekanıdır efendim. günahtan ve hatadan nefret edenlerin değil, sevaba, iyiliğe ve güzelliğe meftun olanların haclegahıdır efendim. bağımsızlığının en mukaddes emaneti olan istiklal marşının yanında dünyanın en kutlu aşk şiirlerinden biri olan mona roza'yı da, her bir ayeti şiirlerin en güzeli, en muhteşemi olan kuran ayetlerini de ezbere bilen nur yüzlü hafızların medresesidir efendim.
hani demirciler çarşısı cinayetinde yaşar kemal'in dediği güzel atlara binip çekip giden o güzel insanların manevi torunlarının okuludur bu okullar efendim. evet gerçekten de bazıları bu hiç tanımadıkları ve bu kafayla da hiçbir zaman anlayamayacakları insanlardan epey bir rahatsız oluyorlar. lakin, şöyle kadim bir mizaha göz kırparak yaptığımız ayaküstü bir psikanaliz sonrasında söylersek; beyefendilerin bu rahatsızlıkları o salakça korkularından dolayı değil bilakis kendilerine bırakılan o soylu, o erdemli mirası yüzlerine gözlerine bulaştırmanın verdiği nedamet ve öfkeden kaynaklanıyor kanaatindeyiz.
tedip edilmiş bir açlıkla önlerine gelen her türlü neşriyatı okuyan bu parlak gençlerin artık damak tadları ve estetik anlayışları da yerine geldi ki bugünlerde çok daha görkemli ve soylu ama o ölçüde de sessiz ve alçakgönüllü bir entellektüel hareketin tohumlarını atıyorlar bu velud topraklara. ve her gün dostoyevski'nin o güzelim romantik ve öfkeli diliyle tarif ettiği o romantik serserilerin tüm dünyayı boyayacakları güzel günlerin hayaliyle yaşayacaklar bu topraklarda. çünkü onlar herkesten çok daha fazla tanış oldukları alemlere rahmet olarak gönderilen o kutlu peygamberin öğütlerine kulak veriyorlar yalnızca ve yalnızca. çünkü onlar o güzel efendinin, peygamberlerin en yücesi, insanların en mukaddesinin verdiği "yaşadığınız dünyayı güzelleştirin" tavsiyesini yerine getirmek için uğraşıyorlar. sokaklarda kinle ve nefretle bağırarak aptalca savaşlar veren insanlara gülüp geçiyor ve kendi içlerindeki o en kutlu savaşa dönüyorlar her daim. çünkü biliyorlar ki asıl cihad ve büyük cihad insanın kendisine karşı verdiği mücadeledir.
işte imam hatipler memleketin, acınası bir azınlık da olsa, bir kısmının ne kadar da hamakat ehli olduğunu, kıçıkırık korkularla hemhal olduğunu gösterir gülünesi kin ve nefretin muhatabı güzide okullardır. okulumuzdur. okulumdur. mustafa kemal atatürk bir türk dünyaya bedeldir derken hangi vurgu ve inançla söylüyorsa biz de aynı vurgu ve inançla söylüyoruz ki "türkiye de iki okul vardır biri imam hatipler diğeri ise diğerleridir efendim."
hamiş: bütün bu yazılanlara rağmen yine de hiç iyi anlatamadım diyerek üzüldüğüm ve birgün bu güzel okulum için özene bezene bir yazı yazacağım diye kendi kendime söz verdiğim canım okulumdur efendim.
