kardeş uyurken, "acaba sağlıklı nefes alıp veriyor mu?" diye düşünüp saatlerce nefesini dinlemektir abla olmak. kardeş yemek yemeden, boğazdan tek lokma geçmemesidir. yahut dışarıda bir şey yerken "bunu da kardeşime ayırayım / o'na da alayım." diye düşünmektir. kardeş ateşlendiğinde, anneyle birlikte sabahlara kadar başında beklemektir. "o'na bir şey olmasın." diye dua etmektir her zaman...
"en büyük aşkın kimdi?" sorusuna "kardeşim" yanıtını vermektir. ilk adımlarına şahit olmaktır en büyük aşkın, ilk kelimelerine, ilk anlarına...
fazla sorumluluk gerektirir abla olmak. hata yapmamaya çalışmak, yapılan hatalardan ders çıkarmak, kardeşin atacağı her adımı tahmin etmek, önlem almaya çalışmaktır. bu yüzden arkadaşlarını takip etmek de, ablaların görevi olur çoğu zaman...
söz konusu kardeş olduğunda, gerekli gereksiz tüm vazifeleri yüklenmektir abla olmak. anne-babayla kardeş arasında iletişimin köprülerini kurmak, veli toplantılarına katılmak, banyosunu yaptırmak, yemeğinin takibi, hastalandığında başında beklemek, derslerinin kontrolü, kalp kırıklarını dinlemek, tüm zorluklara rağmen güçlü olduğuna inandırmak, vs...
sonra o küçük sıpa kocaman eşek olur, üniversiteye başlar. o gün kardeşten daha da heyecanlı olmaktır abla olmak. kahvaltısını hazırlamak, okula yollamak ve kardeş eve dönene kadar defalarca aramaktır abla olmak. merak etmektir her anını...
üzgün olduğunda uyuma numarası yapmaktır bir de abla olmak. çünkü bilir canının üzüleceğini, onu da üzmek istemez...
kelimelerle ifade edilemez abla olmak.
aslında kelimelerle ifade edilemeyen abla olmak mıdır, yoksa ifadelere sığdırılamayan kardeş midir bilinmez.
ama abla olmak zor zanaat. çok zor... ve tüm zorluklara rağmen dünyanın en mükemmel hissiyatı.
hep söylüyorum, ve yineliyorum;
allah o'nu kalbimden eksik etmesin.
