öncelikle sevgilinize ne kadar güvendiğinizi sorgulayın. çünkü birbirinize inanmak zorunda olmanız gibi bir gerçek var ortada. eğer bu konuda ciddi problemler yaşıyorsanız yol yakınken vazgeçmeyin hayır aksine biraz direnin. ilişkinizi test edin. önyargılara aldanıp hemen pes etmeyin, gerçekten birbirinizi seviyorsanız bir şekilde yürür gider zaten. kanmayın o gözden ırak gönülden ırak hikayelerine. zaten bu uzak mesafe durumunuz en fazla iki üç senelik bir durumdur, katlanacaksınız. aşk biraz da fedakarlık değil midir zaten?
giden kişi-kalan kişi olmak sorunsalı var bir de. kalan kişi olmak epey zordur, senaryo üstüne senaryo kurabilme yetisine sahiptir çünkü bu taraf. sakin olun ve o düşündüklerinizin kuruntudan ibaret olduğunu algılamaya çalışın.
altın kurallardan biri ota boka alınganlık yapmamak. her olayın altında bir nane arayıp da trip atmazsan erkeğin daha mutlu olur dolayısıyla seni de mutlu eder güzel kardeşim.
bir diğeri, ihmal etmemek. sen sabah akşam senden telefon bekleyen kızcağızı arayıp halini hatrını sormazsan üzülür de bozulur da kırılır da arkadaşım. sesini duysa mutlu olacak zaten, fırsat buldukça ara.
kıskanmayın, diyemem. ama dozunda kalmaya çalışın.
telefon konuşmalarını kısa tutun demek isterdim ama bazen mümkün olmayabiliyor. fakat gerçek şu ki 40-45 dakikadan sonra özlemin getirmiş olduğu duygusallık ya ağlatır ya da derin tartışmalara sürükler sizi. bilin.
günlük sıkıntılarınızı paylaşacağınız birisi olsun mutlaka, onun dışında. zira dertleri tasaları içinde biriktirip biriktirip sevgiliye patlayabilme potansiyeliniz olabilir.
arada sırada ufak ufak hediyeleşin. falan falan.
son olarak; duygularınızdan emin olduğunuza emin olun.
kim söylemişse güzel söylemiş;
''yan yana uyuyamayanlar,
yan yana uyanıyor bazı sabahlar...
uzaktan....''
