bu sabah bir veda haliyle son kez öptüm yanaklarından ve sarıldım sımsıkı hiç bırakmak istemeyerek. dayanamadım gözlerimden yaşlar geldi bir anda, ağlamak istememiştim aslında mutlu ayrılalım istiyordum. biliyorum gitmen senin için en doğrusu gitmek zorundasın ama işte hepsini bilsen de acıyor içi insanın. hani sanki kocaman bir yumruk boğazında takılı kalıyor yutkunuyorsun ama nefes alamıyorsun öyle bir karmaşa. benim gözlerim dolunca sen yine hayatı boşvermişcesine gülümsedin bana en tatlı halinle. o zaman ben daha çok bittim. bu gülüşü son kez mi görüyorum oldum. elbette son kez değildi ama kim bilir ne zaman. ayrılığı en acı haliyle tattım bir kez daha. sevmiyorum ayrılıkları sen daha ayrılık ne demek bilmiyorsun ne güzel. beni unutacaksın hatırlamayacaksın ama ben senin o son gülüşünü, bugun beni uğurlayışını unutmayacağım. ve o mis kokunu özleyeceğim. hep pişman olacağım keşke bir kez daha öpseydim keşke bir kez daha kokusunu içime çekseydim. o pişmalığım geçmeyecek çünkü ben sana asla doyamadım doyamam ve doyamayacağım. şimdiden özledim seni.
ben bu yazıyı sana yazdım her şeyden tatlı bebeğim, yeğenim.
